ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ POUND
σκην. Ν. Νικολάου
16, 17, 18 & 23, 24, 25 Ιανουαρίου 2010
Γεωγραφίες
Σκηνικές εγκαταστάσεις τοπίων και συμβάντων σχηματίζουν τις Γεωγραφίες, ένα μακρόπνοο σχέδιο βασισμένο στην ιδέα της δημιουργίας ανοίκειων πορτραίτων.
Μονίμως εν εξελίξει, οι Γεωγραφίες καταθέτουν μία απόπειρα χαρτογράφησης ιδιότυπων χναριών, αλλά και την κατασκευή μίας στρατηγικής γι` αυτό που δεν έχει ακόμα συμβεί.
Γεωγραφία Pound
Το αρχιτεκτόνημα του ερειπωμένου τοπίου, αποτελεί το δεύτερο μέρος του project Γεωγραφίες. Mία σκηνική εγκατάσταση για τον πάνθηρα δίπλα στην τριανταφυλλιά του, για την φωνή που ηχεί αλλόκοτη και ξένη, για την κίνηση που είτε έχει σταματήσει είτε όχι.
LES ADIEUX (σχεδιάσματα πάνω στο νεκρό του Bataille)
σκην. Ν. Νικολάου
17, 18, 19, 20, 24, 25, 26, 27 Απριλίου 2010
1, 2, 3, 4 Μαΐου 2010
Ένα σκοτεινό παραμύθι για τη διεργασία του πένθους.Το μυστικό δωμάτιο, το καθιστικό, το δάσος και το πανδοχείο φιλοξενούν τη Μαρία, τον Εντουάρ και έναν αλλόκοτο πιγκουίνο. Ο ερεβώδης κόσμος της ερωτικής επιθυμίας, του αποχαιρετισμού, της υπόσχεσης, αλλά και μιας θεμελιώδους ευθύνης απέναντι στο πρόσωπο που χάνεται, στοιχειώνει αυτούς τους χώρους και τους μεταμορφώνει σε ένα τοπίο ετερότητας, για να μη μπορούν να ξαναϊδωθούν με τα ίδια μάτια ποτέ πια..
ΤΑ ΝΙAΤΑ
του Joseph Conrad
δραματοποιημένο αναλόγιο με τον Άρη Μπερλή
μετάφραση: Άρης Μπερλής
σκηνοθετική επιμέλεια: Θέμελης Γλυνάτσης
Οκτώβριος 201ο
"Αλλά τα νιάτα είναι το ακριβώς αντίθετο των εξαντλητικών παρατάσεων – δηλαδή του καθαυτού χρόνου. Είναι φλογερά, συναρπαστικά και στιγμιαία. Από τις εντάσεις που δημιουργεί αυτό το αντιθετικό ζεύγος (ατέρμων χρόνος – άλκιμα νιάτα) προκύπτει σε μεγάλο βαθμό η λογοτεχνική ισχύς του κειμένου, που εγγυάται την αναγνωστική απόλαυση."
(απόσπασμα από το Επίμετρο του Άρη Μπερλή για τα Νιάτα, εκδ. Άγρα, 1999)
[για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων]
Μαρία Ευσταθιάδη
ΟΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΙ
σκην. Θ. Γλυνάτσης
Νοέμβριος 2010
Το θεατρικό έργο της Μαρίας Ευσταθιάδη Παρείσακτοι αποτελείται από δέκα μονολόγους (ή μονωδίες, όπως προτιμά να αποκαλεί αυτά τα κείμενα η συγγραφέας) φαντασμάτων, έναν μονόλογο ενός χωλού επιστάτη κάποιου κήπου και ένα τελικό κομμάτι που απαγγέλλεται από όλα τα φαντάσματα μαζί. Χρησιμοποιώντας έντονες εικόνες και έναν ιδιαιτέρως μουσικό λόγο, η συγγραφέας πλάθει ένα συναρπαστικό θεατρικό «στοίχειωμα» . Ενώ σε μια πρώτη ανάγνωση τα κείμενα φαίνονται ασύνδετα, με μοναδικό συνδετικό κρίκο μια παράγραφο που επαναλαμβάνεται από όλα τα φαντάσματα, η Μαρία Ευσταθιάδη έχει καταφέρει να σμίξει τις μονωδίες αυτές μέσω της θεματολογίας της απώλειας. Η απώλεια της ζωής, του έρωτα, της γλώσσας και της μνήμης είναι τα θέματα που διαπερνούν και εν τέλει συνδέουν τους πυκνούς μονολόγους.
