Επτά, Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Θέατρο ανοιχτών πιθανοτήτων
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ
Igitur: Στη σκηνοθεσία του Θέμελη Γλυνάτση, ο ποιητικός λόγος του Στεφάν Μαλαρμέ, μεταφρασμένος από τη Μαρία Ευσταθιάδη, γνωρίζει την απόλυτη σκηνική του αφαίρεση στον ενιαίο για τη σκηνή και την πλατεία ολόλευκο μακρόστενο χώρο.
Στο κέντρο, ο ηθοποιός Ντίνος Νικολάου με αργή κίνηση προσεγγίζει τα διάσπαρτα στο έδαφος μικροαντικείμενα. Παράλληλα, η φωνή οφ (του ιδίου;) αφηγείται, συνοδευόμενη και συχνά υπερκαλυπτόμενη από τα ηχητικά (μουσικά ή παραγλωσσικά) ακούσματα που σπαράσσουν τον λόγο. Μόλις πριν το τέλος, ο απογυμνωμένος από τα ρούχα του ηθοποιός, αναλαμβάνει τη ζωντανή εκφορά του λόγου και εξαφανίζεται. Αν, σύμφωνα με την αριστοτελική οπτική, στην επική ποίηση δεσπόζει ο χρόνος ενώ στη δραματική ο χώρος, τότε, ο αναδιπλασιασμός του δραματικού προσώπου από τον (έστω και σκηνικά απόντα) αφηγητή σημαίνει την επικυριαρχία του χρόνου πάνω στον χώρο, ενώ ταυτόχρονα το δραματικό πρόσωπο γίνεται αφηγητής και θεατής του ίδιου του εαυτού του.
