Απόπειρα παραστασιακής απόδοσης αποσπασμάτων ενός πυκνού, σκοτεινού αφηγήματος του Γάλλου ποιητή, μεταφρασμένο με έγκυρο λόγο από τη Μαρία Ευσταθιάδη, επιχείρησε ο Θέμελης Γλυνάτσης με βασικό συνοδοιπόρο τη μουσική των Γιάννη Κοτσώνη, Δανάης Στεφάνου (που ήταν επί σκηνής) και του Δημήτρη Παπαδάτου. Σε έναν ολόλευκο μακρόστενο χώρο που περιβάλλεται από τους πάγκους των θεατών, ένας ηθοποιός κινείται αργά, η φωνή οφ αφηγείται, η μουσική παρεμβαίνει καθόλη τη διάρκεια με εντυπωσιακούς ήχους και παράγωγα της φωνής δημιουργώντας ένα ηχητικό περιβάλλον που υπερκαλύπτει τα πάντα, ακόμα και τη φωνή που γίνεται σχεδόν ψίθυρος ή διακοπτόμενες λέξεις και φράσεις, εκπέμποντας φευγαλέο νόημα όπως ίσως είναι ο Ιγκιτούρ. Μικρά γλυπτά (του Περικλή Πραβήτα) ή αντικείμενα βρίσκονται σπαρμένα στην πορεία που ακολουθεί το σώμα, και σε κάποια από αυτά θα σταθεί για να τα χειριστεί στιγμιαία, όπως ένα φτερό ή ένα πεσμένο μελανοδοχείο, έως ότου το σώμα-ηθοποιός (Ντίνος Νικολάου) θα σταθεί, θα γδυθεί ολότελα για να αρθρώσει το σύντομο απόσπασμα λόγου και θα αποχωρήσει.
Παράσταση που θέλει να αφήνει αδιαφανές το μήνυμά της σε πρώτη όψη, παράσταση ήχων και σώματος, καλλιτεχνικό συμβάν που προσεγγίζει περισσότερο την εικαστική-ηχητική περφόρμανς, ωστόσο με ιδιαίτερη ένταση, όση ένταση διαθέτει το λευκό σε αντιπαράθεση με το χρώμα. Και με εμφανή τον πειραματικό του χαρακτήρα, επομένως ενδιαφέρον και ως σκηνική κατάθεση της προκαλούμενης από μιαν ανάγνωση έμπνευση.
Δημήτρης Τσατσούλης
Παράσταση που θέλει να αφήνει αδιαφανές το μήνυμά της σε πρώτη όψη, παράσταση ήχων και σώματος, καλλιτεχνικό συμβάν που προσεγγίζει περισσότερο την εικαστική-ηχητική περφόρμανς, ωστόσο με ιδιαίτερη ένταση, όση ένταση διαθέτει το λευκό σε αντιπαράθεση με το χρώμα. Και με εμφανή τον πειραματικό του χαρακτήρα, επομένως ενδιαφέρον και ως σκηνική κατάθεση της προκαλούμενης από μιαν ανάγνωση έμπνευση.
Δημήτρης Τσατσούλης
